ಪೂವಮ್ಮ - ಕುವೆಂಪು ಮತ್ತು ರಾಜರತ್ನಂ ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಕದ್ದ ಮುದ್ದುಬಾಲೆ!

ಮಡಿಕೇರಿಯ 1932ರ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿರುವ ಹಿಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ದಾಖಲಾಗಿತ್ತು.
ತಿರುಗಾಟದಲ್ಲಿ 'ಪೂವಮ್ಮ' ಎಂಬ ಬಾಲೆಯನ್ನು ಸಂಧಿಸುತ್ತಾರೆ, ಆ ಬೇಟಿಯ ನಂತರ ಕುವೆಂಪು ಮತ್ತು ರಾಜರತ್ನಂ ಅದೇ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಕವಿತೆ ಬರೆದಿರುತ್ತಾರೆ. ಆ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಕುವೆಂಪು 'ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ, ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ: ಅವರು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ನನಗಾಗಲಿ, ನಾನು ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ ಎಂಬುದು ಅವರಿಗಾಗಲಿ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಕವನಗಳು ಅಚ್ಚಾದ ಮೇಲೆ ಅದು ಗೊತ್ತಾದದ್ದು. ಅವರದ್ದು ಎಂಡ್ಕುಡ್ಕ ರತ್ನನ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿದೆ. ನನ್ನದು ಸಾಹಿತ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಆದರೂ ಸಾಮ್ಯ ಎಷ್ಟು ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ? ಕೆಲವು ಉಪಮೆಗಳಂತೂ ಒಂದು ಮತ್ತೊಂದರ ಭಾಷಾಂತರ ಎಂಬಂತಿವೆ' ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಅಂದು ಕುವೆಂಪು ಅವರಿಂದ ರಚಿತವಾದ ಪೂವಮ್ಮ ಕವಿತೆಯ ಪಾಠವನ್ನು ಸಹೃದಯರಿಗಾಗಿ ಕೆಳಗೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಇದುವರೆಗಿನ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನವೆಂದರೆ ರಾಜರತ್ನಂ ಅವರ ಕವಿತೆಯ ಪಾಠ ಸಿಗದಿರುವುದು. ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದ್ದೂ ಆಯಿತು, ಕೊನೆಗೆ ಬಲ್ಲವರು ತಿಳಿಸುವಂತೆ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ್ದೂ ಆಯಿತು. ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ರಾಜರತ್ನಂ ಅವರ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪದ್ಯ 'ಮಡಿಕೇರಿಲಿ ಮಂಜು'ವಿನಲ್ಲಿ 'ಪೂವಮ್ಮ - ನನ್ ತಂಗೀದ್ದಂಗೆ' ಎಂಬ ಸಾಲು ಬಂದಿರುವುದನ್ನು ಸಹೃದಯರು ಗಮನಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಷೋಡಶಿ ಸಂಕಲನದಲ್ಲಿ ಸೇರಿರುವ ಕುವೆಂಪು ಅವರ 'ಪೂವಮ್ಮ'

ಮಡಿಕೇರಿಯ ಸಿರಿಮಲೆಗಳ ಮೇಲೆ
ಬಾಲ ದಿನೇಶನ ಕೋಮಲ ಲೀಲೆ
ಹಸುರಿನ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಹೊನ್ನಿನ ಮುತ್ತು
ಕೊಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಜನವಿಲ್ಲದ ಕಿರುದಾರಿಯೊಳಾನು
ಮೆಲ್ಲನೆ ನಡೆದಿರೆ, ಪವ‍್ತಸಾನು
ಅಲೆಯಲೆಯಲೆ ಮುಗಿಲಿಗೆ ಏರಿತ್ತು;
ಮೀರಿತ್ತು!

ಸುತ್ತಲು ಕಾಡಿನ ಹೂಗಳು ಕಣ್ನಿಗೆ
ನಲಿನಲಿದುವು ಹೊಂಬಿಸಲಲಿ ನುಣ್ಣಗೆ;
ಖಗಗಾನವು ಮೌನವ ಕಡೆದಿತ್ತು;
ಮಿಡಿದಿತ್ತು.
ತಪ್ಪಲ ಮೇಯುವ ಮಂಜಿನ ಮಂದೆ
ತೇಲುತಲಿದ್ದುದು ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ.
ನಡೆದನು ಕೊಡಗಿಗೆ ನಾ ಮನಸೋತು;
ಮೇಣೋತು.

ನಡೆದಿರೆ ದಾರಿಯ ತಿರುಗಣೆಯಲ್ಲಿ
ಪರ್ವತ ಕಾನನ ಕಂದರದಲ್ಲಿ
ಫಕ್ಕನೆ ಕಂಡಿತು ನನ್ನಯ ಕಣ್ಣು:
ಮುದ್ದಿನ ಮಲೆಹೆಣ್ಣು!
ಹೆಣ್ಣಂಎಬೆನೆ? ಅಲ್ಲಾ, ಕಿರುಹುಡುಗಿ!
ಕೊಡಗಿಗೆ ಕನ್ನಡಿಯೋ ಎನೆ ಬೆಡಗಿ!
ಐದು ವಸಂತಗಳಂದದ ಕೊಡಗಿ,
ಹೊಸ ಹೂ ಆ ಹುಡುಗಿ!

ಬೆಡಗಿನ ಕೊಡಗಿನ ಮಲೆಯಿಂದೊಯ್ಯನೆ
ಕಿರುದೊರೆಯುರುಳುವ ತೆರೆದಲಿ ರಯ್ಯನೆ
ಕಲ್ಲು ಹಾದಿಯಲಿ ಬಂದಳು ಚಿಮ್ಮ
ಮಿಗವರಿಯೊಲು ಹೊಮ್ಮಿ!
ನಿಂತಳು ಬೆರಗಾಗೆನ್ನನು ಕಂಡು:
ಅಂತು ನಿಲ್ಲುವುದು ದುಂಬಿಗೆ ಬಂಡು!
ಕಣ್ಣೊಳೆ ನಾನಾ ಚೆಲುವನು ಹೀರಿ
ನಿಂತೆನು ಎದೆಹಾರಿ!

ತುಂಬಿದ ಮೊಗ, ಮೈ; ತುಳುಕುವ ಕಣ್ಣು;
ಕೆನ್ನೆಗಳೆರಡೂ ಕಿತ್ತಿಳೆ ಹಣ್ಣು!
ಕೊಡಗಿಗೆ ಕನ್ನಡಿ ನಿನ್ನಯ ಕೆನ್ನೆ
ದಿಟವೈಸಲೆ ಚೆನ್ನೆ!
ಒಲ್ಮೆಯು ನಲ್ಮೆಯು ಚೆಲುವೂ ಬೆಡಗೂ
ನಿನ್ನಲಿವೆ; ಇದೆ ಎಲ್ಲಾ ಕೊಡಗೂ!
ಗಿರಿ ತಲಕಾವೇರಿಗಳಿನ್ನೇಕೆ?
ನೀನಿರೆ ಅವು ಬೇಕೆ?

ಮಲೆಗಳ ಕತ್ತಲೆ ಕವಲೊಡೆದಂದದಿ
ಜಡೆ ಕಂಗೊಳಿಸಿತ್ತೆರಡಾಗಂದದಿ.
ಕೇಳಿದೆನಾಕೆಯ "ಹೆಸರೇನಮ್ಮಾ?"
ನುಡಿದಳು "ಪೂವಮ್ಮ!"
ನುಡಿಸುವ ಹುಚ್ಚಿಗೆ ಹೆಸರನು ಕೇಳಿದೆ;
ಆಲಿಸಿ ಪರಮಾಹ್ಲಾದವ ತಾಳಿದೆ.
ದನಿಯೂ ಹೆಸರೂ ಎರಡೂ ಹೂವೆ!
ಅವಳಂತೂ ಹೂವೆ!

ಕೊಡಗದು ಹಿರಿಮಲೆಗಳ ಸಿರಿನಾಡು:
ಮೇಲಾಕಾಶವು, ಕೆಳಗಡೆ ಕಾಡು!
ಅಂತೆಯೆ ಇರುವುದು ನನ್ನಾ ಬೀಡು,
ನಚ್ಚಿನ ಮಲೆನಾಡು!
ಮಲೆನಾಡೆನಗಿದೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೆ,
ಅದರಿಂ ಕೊಡಗನು ಮರೆಯಲು ಬಲ್ಲೆ!
ಆದರೆ ಮರೆಯೆನು ನಿನಗಾಗಮ್ಮ
ಮುದ್ದಿನ ಪೂವಮ್ಮಾ!